FiT එකේ අපි,


මිතුරුකම් වලට පෙරේත, හතුරුකම් අජූත, ආදරය ගලනා, සහෝදර කම් සොයා යන්නන්ගේ පරම්පරාව නියෝජනය කරන්නෙමු. .

Fit එකේ Set එක

8.24.2010

      කට්ටියම සෙට්වෙලා වැඩි තරමට පෝස්ට් ලියන්න වෙලාවක් නෑ වගේනේ. මෙන්න ඒක හින්දා මගෙන් එකක්.

 සිංහල බ්ලොග් අස්සේ අපි කිහිප දෙනෙක් ගල් බෝතල් ගැන, සිගරට් බොන කෙල්ලෝ ගැන, තෝසෙ ගැන,කාපු බීපු තැන්, වයින් එක්ක ජීවත් වෙන හැටි වගේ දේවල් කතා කරනවා මීට අවුරුද්දකට විතර කලින්. ඒ කතා අස්සේ කවදාවත් හීනෙන් වත් නොදැකපු අය තමයි හිටියේ. ඒත් බ්ලොග් එකක් අස්සේ කොමන්ට් එකක් දාලා හරි අපි සෙට් වෙමු කියන්න තරම් අපි පොරවල් උනා. ඒ පොර කතා කොයි තරම් ද කියනවා නම් කවදාවත් හමුවෙන්න හිතාගෙනවත් නොහිටි අපි ටෙලිෆෝන් කෝල් එකෙන් දෙකෙන් බොහොම කෙටි දැනුම් දීම් වලින් එකම දවසක සෙට් වෙනවා. කිහිප දෙනෙක් හැර අපි අනෙකාව කලින් දැකලා වත් තිබ්බේ නෑ. ඒත් ඒ හමුව තරම් අපේ ජීවිත මේ මෑත කාලයේ වෙනස් කරපු කිසිම දෙයක් තිබුනා කියලා මතකයක් නෑ. එදා දවස පුරාම අපි හිනාවෙන් කතාවෙන් ගෙවලා දැම්මට මොකද අපි හැමෝටම අපි අපිව කාලයක් තිස්සේ දන්න කියන අය වගේ දැනිලා තිබුනා කියලා තමයි හිතුනේ.
    එහෙම නොවුනා නම් මේ වෙද්දි අහිංසක පොඩි බබා වගේ හිටපු කෙනෙක් ඕනෙම පොරක්ව වචන දෙකෙන් මියුට් කරන ලොකු මැරයෙක්වත්, ඒ මැරයා කියන දේවල් තවත් තත්පර දෙකකින් ක්‍රියාවට නංවන උප මැරයෙක්වත්, මට අනුව මම පොරක් කියන කෙනෙක් පුංචිම පුංචි දේටත් අඬන පොරක් වෙන්නවත්, ගල් ගැනම කියවපු මරණය අතින් අරන් ආව එකෙක් ප්‍රේමවන්තයෙක් වෙන්නවත්, පින්තූරයක් දිහා බලලා තත්පරෙන් කවි ලියලා මම අහවලා කියපු එකා එක පාරට රාවනා වෙන්න වත්, රට පුරාම තියෙන කෑම ටික කාලා අලියෙක් වෙලා හිටපු කෙනෙක් බිංදුවෙක් වෙන්නවත්, ආන්ඩුවේ කන්තෝරුවකට වෙලා අයිස් ගහපු පොරක් මඩාරේ වෙන්නවත්. අර මැණික් හොය හොයා හැම තැනම යන චූටි මහත්තයා ණළ දත් වෙන්නවත්, රජරට පරම්පරාවේ වැව් අමුණු එක්ක ජීවත් වෙච්ච පුරාණයෙක් කණමදයෙක් වෙන්නවත්, පිටස්තරයි කියලා හැමෝම හිතන් හිටපු එක්කෙනෙක් ලැක්ටෝජන් විතරක්ම බොන කිරි හාවෙක් වෙන්නවත්, අනිවා ඩෙෆා වෙච්ච එකෙක් කරෝල වෙන්නවත්, ට්‍විටරේ ආත්මෙම කරගත්ත කෙනෙක් වාලම්පූරි කෙනෙක් සබා මෑණියෝ වෙන්නත් කොහොමටවත් විදියක් නෑ. 

      ඔය අස්සේ එකම ඉස්පිරිතාලෙක අවුරුදු පහෙන් පහට ඉපදුනු අයත් ඉන්නවා. ඒ විතරක්ද කන්න ගියාම ගල් විතරක් නොකන එවුන්ද මහ ගොඩාක් ඉන්නවා. ඇයි ඒ විතරද කැමරාවක් අතේ තිබුනාම ඉමක් කොනක් නැතිව අරහෙට මෙහේට ෆොටෝ මරපු එවුන් එහෙමත් බොහොමයක් ඉන්නවා.( ඔය අස්සේ දෙකට ගනින්න බෑ කියලා හිතන් හිටපු සුදු පුතාල උනු අය adults only බලන අය එහෙමත් වුනාලු.) උදේ අටට පටන් ගත්තාම එක දිටට පැය 40ක් විතර සිංදු කියන එවුන් හෙම. අම්මෝ ලිස්ට් එක හෙන දිග වෙනවා නේ. 

  හිතන්න පුළුවන්ද මොනවා හරි අවුලක් උනු ගමන් මේ අය මේ වෙද්දි එකිනෙකාට මරණීය තර්ජන කරන්න තරම් මේ අය දියුණු වෙලා. එහෙමත් නැත්නම් අනෙකාගේ ලෙඩකදි දුකකදි ඒ වෙනුවෙන්ම කැප වෙලා බලා කියාගන්න තරම් සමීප වෙලා. මේ කියන අය මීට මාස කිහිපයකට කලින් නිකම් නිකම් බ්ලොග් අස්සේ කොමන්ට් එකක් දාපු අය විතරක්ම වෙලා අද වෙනකොට මේ තරම් දුරක් ඇවිත් කියලා හිතනකොටත් හිතට දැනෙන්නේ හරිම පුදුමයක්. ඒ වගේම තවමත් මිනිසුන් එක්ක ජීවත් වෙන්න ඒ අස්සේ ඒක රස විඳින්න පුළුවන් කියලා දැනෙන එකයි හරිම නිදහස්.
  මෙහෙම සෙට් එකක් සෙට් වෙන්න ෆිට් එකට හදා ගත්තු තැන තමයි මේ. ආයේ ආයෙත්, අපිට අමතක නොවී ඒ මතක ආපහු දවසක කියවන්න මේ දේවල් සටහනකට ගේන්නම ඕනේ කියලා හිතලා ලියන සටහනක් තමයි මේ.

6 ක් මඩ ගහලා:

Anonymous said...

කට්ටිය එල කිරිනෙ

ආගන්තුකයා | Stranger said...

ඇඩ්රස් නෑ...

malee_msg said...

ශික් තාම මට මේකට මොකුත් ලියාගන්න බැරි උනානේ..!
ඒත් මේ ලියවිල්ල නම් මරු..!!මෙවා කියවද්දි ලොබයි බොල.

h said...

Meka thamai anthimata wune neda? Ape awasana set weema nam maxa uparima ekak. Api set eka hina wuna witharai... E gena wisthara pasuwa daannam :D

Jay said...

:D
කොයිල් ගිහින්ද මන්දා අපේ.

Rachintha Jayawardhana said...

සා සෝක්! අපි වෙනුවෙන් අපි නෙව!
අපේ අවසන් ගමන් ගැනත් දාමු ආටිකල් පොඩ්ඩක්!
කෝ කවුද අත උස්සන්නේ ?

Post a Comment