FiT එකේ අපි,


මිතුරුකම් වලට පෙරේත, හතුරුකම් අජූත, ආදරය ගලනා, සහෝදර කම් සොයා යන්නන්ගේ පරම්පරාව නියෝජනය කරන්නෙමු. .

දුකකින්

7.17.2010

සෙට් වෙනු පිණිස ඇරඹුනේ අප අපටමය. බොන්නට කන්නට මඩට හැඩට හදාගත්තු අපේ සෙට් එකේ එකියක අද දුකිනි. අයෙකුට තත්වය එතරම් බරපතල නොවන්නටද පුලුවන. එහෙත් දින තුනක් කල ආශ්‍රයෙන් පසු මෙය මෙසේ ලියැවෙයි.


ලක්ෂ්මන් අන්කල් කියන පරිදි ඈ දෙවන දුවය.
එහෙයින් නව වියැති ඈ මලී ට නැගනියකි.
එහෙයින් ඈ හරේෂ් ගෙන් නෑනා පදවි ලත්.
ගත කල දින තුනක කාලය තුල ඈ මටත් ආගන්තුකයාටත් ලිෂාන්ටත් අසංකා අක්කටත් හොඳ යෙහෙලියක වූවාය.
හිතවත්කමද ලැදියාවද අනෙකුත් මානුෂික බැඳීම මත අපගෙන් අප පවුල් වලට මෙතරම් නොලැබී තිබෙන්නට ඇත.

ඈ ගැන නිවසේ කතාවකදී අම්මා කිව්වේ මලී අක්කගෙන් අහලා බලන්න පැටියෙක් ගන්න බැරි වෙයිද කියලා ය.

අන් ස්ත්‍රියක් කල වැරද්දකට මින්පසු "පට්ට බැල්ලී" කියා නොබැනීමට ඈ මට හොඳම හේතුව වන්නේය.

මගේ ආගමට අනුව ඇයට නිවන් සුව පතමි.

හදිස්සියේ පද ගැලපූ මෙය ඈ වෙනුවෙනි!

ඇඟ කලුවට නිය දුඹුරින් පෑහෙන්නා
පවුලට මිතුරනට දයාව වෑහෙන්නා
මතු අත් බවට ඔබ කල පිං ඇති වෙන්නා
සෙට් වෙනු පිණිස අපි ඔබ හට පෙම් වෙන්නා

සොඳුරු මිතුදම් ගොඩක් මැද්දේ වරුවක් ගත කළෙමි..!

7.16.2010

රංගී අක්කා මේ සැරේ ලංකාවට ඇවිල්ලා තියෙන්නේ ලොකු කාලෙකට.., ඒ කියන්නේ මාස තුනකට විතර.., ඇවිල්ලා මාසයක් ගෙවුනත් පුදුමෙ කියන්නේ මට විවිධ හේතුකාරණා නිසා ඇයව හමුවන්නට බැරි වුනා. සචී අක්කා හෂිත අයියාලා එක්ක සොකරි නාඩගම් බලන්න ගිය දවසට පහුවදා අපේ මුචා, ආගන්තුකයා, පිටස්තරයා, රංගී අක්කා, මලියා සහ හිතාදර නොදරුවා හා මරේ එක්කාසු වෙලා පවත්තපු සාදයටත් පොල්ල තියන්න වීම නිසා මට ඒ කට පිං සිද්ද වෙන්න නොසෑහෙන්න බැණුම් හා විවිධාකාර කරදර වලට මූණ දෙන්න සිද්ධ වුනා.., කොහොමින් කොහොම හරි අපේ සෙට්වීම් සමූහය ඇතුලේ තව ගමනකට ලැහැස්තිවෙන්න බිම් සැලසුම් අඳින්න වැඩ කටයුතුත් පටන් ගෙන තිබුනේ.., අන්තිමට ම දිනයකුත් සෙට් කොරා ගත්තා. ඒ තමා මැයි පළමු වෙනිදා හෙවත් ලෝක කම්කරු දිනය හෙවත් වැඩකරන පරම්පරාවේ දවස.., ඊමේල් සීයයේ මේල් ත්‍රෙඩ් තුනකට පසුව අවසානයේ මැයි පළමුවෙනිදා හෙවත්  අපේ පික්නික් දවස උදා වුනා.
29529_1184918962935_1827109480_368722_7062048_n
මේල් ත්‍රෙඩ් එක ඇතුලේ කතා කරගත්තු පරිදි හැකි අය ඊට කලින් දවසේ රංගී අක්කාගේ ගෙදර ට ගිහින් නැවතිලා හිටියා.., සචී අක්කා, සුදාරක මල්ලී හා මලී එන්නට ලැහැස්ති වෙලා හිටියත් අවාසනාවකට  සුදාරක මල්ලිට එන්නට නොහැකි වුනා, විවිධ කටයුතු නිසා සචී අක්කාටත් මේ ගමන එන්න බැරි උනේ අවාසනාවකට, ඒත් මලී කලින් දවසේ රාත්තිරියේ රංගී අක්කාගේ ගෙදර ඇවිල්ලා උයලා දීලා ගිහින් තිබුණ නිසා අපි හැමදෙනාටම පහසුවක් උනා.., මලී නංගී ගොඩාක් ස්තූතියි උඹ මේ වගේ කෑම හදලා අපි කට්ටියට ම දීපු උදව්වට.., හරිම රසට පිරිසිදුවට උයලා දීපු එක ගැන කොහොම නොලියා ඉන්නද.., ඊළඟට අපේ පිටස්තරයා බොහෝම මහන්සී වෙලා හදලා ගෙනාපු රසම රස මඥ්ඥොක්කා එක ගැනත් කියන්නම උවමනායි.. සුපුරුදු විදියට ගහකට උනත් මුල ඉඳන් නගින්න ඕනේ කියන කතාව නිසා.., මුලින් ම අපේ ගමන ගිය අය ගැන කියන්නම උවමනා වෙනවා.
මෙන්න කස්ටිය..
29452_118131958215690_100000566604861_199111_1442254_nරංගී අක්කා.
ආගන්තුකයා.
පිටස්තරයා.
මරණේ.
අංජන.
ලිහිණි අක්කා.
නිරූපා මැඩම්.
අසංග.
මේක ලියන මම.
අවසාන වශයෙන් මුචා හෙවත් මුචලින්ද.

එද්දී තලවතු ගොඩින් අපේ යථාර්තයට ඔබ්බෙන් ඉන්න අංජන වාහනේට දාගෙන මගින් පිටස්තරයා හා මුචාව කොට්ටවෙන් සෙට් කරගත්තා.., ආගන්තුකයා අසංග හා මරේ තුන් දෙනා වාහනේට එකතු වුනේ රංගී අක්කාගේ නවාතැනේ ඉඳලා.., ලිහිණි අක්කා හෝමගමින් ද නිරූපා මැඩම් පන්නිපිටියෙන් ද සෙට්වෙලා තමා ඔන්න එන්න පටන් ගෙන තියෙන්නේ.., අවසානයට දෙයියනේ කියලා උදේ නවය වෙන කොට අපේ ගෙදරට කස්ටිය ඔක්කොම ආවා.., අපේ ගෙදරදී චමිලයා හදාගෙන ආපු මඥ්ඥොක්කා, සම්බෝල, බිත්තර සහ පාන් එක්ක කට්ටිය කන්න සෙට් උනා..,
30492_118506844844868_100000566604861_200996_2128508_n 29529_1184918482923_1827109480_368711_5287788_n
අවසානයේ අපි කට්ටිය ඇල්ල බලා පිටත් වෙනකොට හරියටම දහයට විතර උනා. එහිදී මගින් අහගත්තු තොරතුරු වලට අනුව එක ඇල්ල ඇලි තුනක් බවට පත් වුනා.., ඒ දඹෝර ඇල්ල, කුමාරි ඇල්ල [වල], රන්මුතු ඇල්ල, මුලින් ම හමු වුනේ කුමාරි ඇල්ල ඒත් එහි මිනිස්සු වැඩිපුර සිටීම නිසා අපි අවසානයේ නැවතුනේ රන්මුතු ඇල්ල ගාව..,
ගිහින් ඇඳුම් මාරු කරගෙන එහෙම ස්ටෙලා වෙන්න ලැහැස්ති වෙන්කොට අපි හිටියේ දවල් දොලහට පැය භාගයක් පිටිපස්සෙන්.., වෙලාව නොදැනිම ගියා එකොලහමාරට වතුරට බැහැපු කට්ටිය ගොඩ දවල් කන්න ගොඩ එද්දී හවස තුනහමාරත් පහුවෙලා..,
29529_1184920642977_1827109480_368752_2458839_n
29529_1184982204516_1827109480_368809_3722444_n
එහිදී අපි හදාගෙන ආපු බත්, කට්ලට්, ඌරුමස්, කුකුල් මස්, වම්බටු මෝජු හා පරිප්පු එක්ක තරු පහේ කෑම වෙලක් ලබා ගන්නකොට අපි වටේට වෙන වෙන පැති වලින් නාන්න කරන්න ආපු අය යන්න ලැහැස්ති වෙනවා.., හවස හතරයි කාලට විතර අපේ සියලු දෙනාගෙම ආහාර අනුභවය අවසාන වීමත් සමඟම ආපහු අර ගලායන වතුර කඳ දිහා බලාගෙන ඉන්න බැරිම තැන වතුරට ආපහු බැස්සා..!
30492_118549621507257_100000566604861_201283_5416322_n
ගොඩ එනකොට පහ පසුවී විනාඩි පනහක් වෙලා.., කොහොමද ජල කෙලියේ තරම..! ඒත් එක දෙයක් කියන්න තියෙනවා.., ගෙදරට පොරොන්දුවක් වෙලා ආපු නිසා මුචා නාන්න ට එක්කාසු උනේ නැහැ.., එහෙත් බයිට් එක ඩයට් එකට ගනිමිනුත්.., මගේ අසරණ පැන්ටා කුප්පිය ට වැඩ දීමෙනුත්  තම යුතුකම් කොටස මැනෙවින් ඉටු කලා..!
අන්තිමට හයයි කාල විතර වෙනකොට අපේ ගෙදර ඇවිත් ගෙදර තේ පැන් සංග්‍රහය භුක්ති විඳලා යනකොට ගොඩක් හවස් වෙලා..!!!
30492_118548558174030_100000566604861_201259_5666175_n
එක දෙයක් නම් කියන්න උවමනාමයි.., මේ ගමන යන්න සංවිධානය කරන්න රංගී අක්කා ගොඩාක් මහන්සි උනා.., ඒ නිසා මේ ගමන නිසා යම් සංතොසයක් ලැබුවානම් ඒ ලැබීම ගෞරවයෙන් සීයට අසූවක් වත් ලැබෙන්න ඕනි ඇයට..! අනික මුචාර්ට නම් තැබීම උත්සවය නිසා අපි ලැබූ විනෝදයත් සුලුපටු නැහැ..!
වැඩිපුර විස්තර උවමනා අයට මගේ , අංජනගේ හා මුචාගේ මූණු පොත් පිටු වලින් අපි ගත්තු පිංතූර කතා බලා ගන්නට පුලුවන්.


http://rasthiyadukatha.blogspot.com/2010/05/blog-post.html

සවාරියට පසු වදනක්....

(මේක මගේ සටහනක් නෙවේ. ඒත් මේක මගේ බ්ලොග් එකේ දාගන්න මට හිතුනා. මේ සටහන මම ගන්නේ හොරෙන් වගේ...හොරෙන්මහ් නෙමෙයි ඉතින්... ඉතිං සොඬුරු දවසක මතක හින්දා ඔන්න මම මේක මගේ දුප්පත් බ්ලොග් එකේ දාගන්නවා...)


      බ්ලොග් එකට දාන්න ඕනේ එකක් උනත් බොහෝ දෙනාගේ හිත සුව පිනිසත්, අපිට කරදයක් නැතුව ටැක්ටර් පිටින් මඩ බාන්න අවස්ථාවක් ලැබෙන නිසාත් මේකටම දානවා. :-D

මුලින්ම ඉතින් අපිව මේ වගේ ගමනක් එක්කන් ගියාට රංගිට පින් සිද්ධ වෙන අතර මේ කරගත්තාවූ කුසල කර්මයේ බලයෙන් ලබන ආත්මයේ වැඩි වැඩියෙන් නාන්න ලැබේවා කියලා පතනවා

ඉස්සෙල්ලම මන් මේ ට්‍රිප් එක ගිය අයගේ ලැයිස්තුව සංශෝධනය කරනවා.

  • චමිල ‍කොටා     ආවා
  • බේබදු ආගන්තුකයා    ආවා
  • මැරංගි ආවා
  • මුචලින්ද හඩ්ඩා   ආවා
  • අහිංසක මරේ   ආවා
  • පොලු සුදාරක   නෑ (උඹත් ආවානම් ආයි ජීවිතේට ට්‍රිප් යන්න දෙන එකක් නැහැ අපි එනකොට ඩිංගක් රෑ උනා. මාත් ගෙදර යනකොට රෑ 10 පහු වෙලා)
  • ලිහිණි කූල් ආවා
  • බත්ඕවිට ආවා
  • අනිවා සමග ඩෙෆා නැතුව අන්ජා ආවා
  • නිව් නිරූප ආවා
  • හිත හොඳ මලී  නෑ (හිත හොඳ නැත්තනම් ට්‍රිප් එක එන්නේත් නැතුව ඇවිත් අපිට බයිට් සහ කෑම හදලා දෙයියෑ.මලී ආපු නැති එකත් හොඳා. මොකෝ මුන් 6ට කොට්ටාවට එන්න තියා තව ඩිංගෙන් 6ට වතුරෙන් එළියට ගන්නවත් බැරි වෙනවා. )

අපි ඉතින් යන්න පිටත් උනේ පළවෙනිදා උනාට ඊට කලින් දවසේ ඉඳලම ස්ටෙලා උනා ලාවට හීනියට. මලීගේ රස කෑම එක නම් නියමයි. හරේ උඹට නම් දෙයියනේ කියල රසට බයිට් එක නම් හදෝ ගන්න පුළුවන් (හැබැයි උඹට පහුවදා උදේට පොඩ්ඩක් Bidet Shower එක වැඩි පුර වෙලා අල්ලන් ඉන්න වෙයි සමහර විට).

හැමදාම කොහේ යතත් අනිවා සහ ඩෙෆා ආවත් මෙදාපාර උන් දෙන්න නැතුව අන්ජා ඇවිත් තිබ්බා.

උදේට අපේ පිටස්තරයා ලඟ තිබ්බ වත්තකින් රෑ තිස්සේ හොරෙන් උගුල්ලපු මඤ්ඤොක්කා, ලිස් අමාරුවෙන් දාපු බිත්තර දාලා හදපු බිත්තර හොදි , පොල් සම්බෝල සමග පාන්, ලිස් ලෑ ගෙදරදි.

දවල් කෑමට කුකුලා සමග පරිප්පු, බයිට් එකට ඌරා, අපිත් එක්ක යන්න ආවේ නැතත් මලී ගානේ. හඩු රචියාගේ දෙමාපියන්ට පින්සිද්ද වෙන්න වම්බටු මෝජුවකුත් ඒකට එකතු උනා.

ලිස් බිව්වේ නැතත් බයිට් එකට කට්ලට් නම් අරන් ඇවිත් තිබ්බා. ඒකා අමුවෙන් (වෙල් නැති) ෆැන්ටා මෙගා බෝතලයක්ම ගැහුවා මන් උන්නා ඒකට ඩෝප් වෙයි කියලා ඌට

අපරාදේ කියන්න බැහැ අපේ ලිස් ලමයා අලි බත් හට්ටියක් නෙමෙයි පෙට්ටියක්ම හදාගෙන ආවා. පෙට්ටිය එසේ මෙසේ එකක් නොවන වග දැක්කේ බත් කනකොට කලින් දැක්කා නම් බත් ටික හට්ටියකට දාලා ඒකට අයිස් කැට පැකට් දෙකතුනක් දාගෙන යන්න තිබ්බ බීම සීතල කරගන්න.

අනේ තකහනියක් ගිහින් නොදරුවාගෙන් තට්ටු කරන එක ඉල්ලන් ආවත් එකෙන් වැඩක් ගත්තා නම් මදි වගේ. ගායිකාවක් අපි එක්ක ගිහිනුත් කෝ ඉතින් සිංදු කිවායෑ. හැබැයි අන්තිම ටිකේ මරියසේල් කියපු මිල්ටන් ගේ සිංදු , වේග රිද්ම අමරදේව, බේබදු චන්දන ලියනාරච්චි එහෙම නම් නැගලා ගියා ඒත් එතකොට කොට්ටාව පේන හරියටම ඇවිත්.

අපි නාපු තැන වතුර හරිම බලවත් කවුදෝ කිව්වා කෝටියක් පව් මැකෙනවා කියලා එවායින් නාපුවම මොකො සැරින් සැරේට හාමුදුරුවරු ඇවිත් ඒවා සාංඝික කරලා යනවා. "උපන් දා සිට කරපු පව් නැත වරක් නෑවොත් රන් මුදු ඇල්ලේ" කියලා අර පරණ කතාවත් වෙනස් කරන්න ඕනේ.

බේබ්ද්දෝ කියන්නේ කොච්චර වැඩ කරන ජාතියක්ද කියනවා නම් එතන හිටපු බීපු උන් වෙරි හිඳෙන්න බැඳපු වතුර ලීක් වේල්ලට පින් සිද්ධ වෙන්න අපි පීල්ලකිනුත් නා ගත්තා.

සමහර අයනම් අපිත් එක්ක එන්නේ නැතුව මැයි පළවෙනිදට වෙනදා ගානෙන් බාගෙට ෆිල්ම් බලන්න ගිහින් වහලා නිසා ආපහු හැරිලා ඇවිත් කිව්වනම් අන්තිම සීට් එක හදලා දෙනවනේ බැල්කනියක් වගේ.

සමහරු කතාවට කියන්නේ දැන් වැන්ඳඹු කියලා ඒ උනාට මොකද රෑ එකටත් ටකේ වදිනවා. වීදුරුව අතේ තියාගෙන කියනවා නෑ බොන්නේ නෑ කියලා.

අර 30 උපන්දිනේ තිබ්බ එකා තෑගි ගේන්න කියල තිබ්බ ඌ එහෙම තැනකවත් නාන්නේ නැති හඩ්ඩෙක් කියලා දන්නවනම් බාර් සබන් එකක් ගෙනත් දෙනවා ඕකට

ඔය අව් අස්සේ මේ අහිංසක මට ඉන්න දෙන්නෙත් නැහැ මුන්. මට අත වනන්න කියලා ෆොටෝ අරන් කියනවා "මරණය අත වනයි" ලු. හිනා වෙනකොට "මරණය සිනාසෙයි" කියනවා. මොකක් හරි කිව්වොත් "මරණය ඔච්චම් කරනවලු" අනේ හැබෑට. මුන් නම්.

කොහොම කොහොම හරි අන්තිමට මට කියන්න තියෙන්නේ
කවුද යකෝ බිංදු කියන්නේ????

සුපිරි දවසක සුපිරි මතක විඳගනිමින්..... මේ ඉතින් වින්දනයේ උපරිම යාමයයි...

මම දන්නවා මගේ අතින් මුලින්ම ලියවෙන්න ඕනෙ පෝස්ට් එක මේක නෙමෙයි කියලා....
 ඒත්.... එත්... මම මේක මුලින්ම ලියනවා...

   පසුගිය සෙනසුරාදා අපි කිහිපදෙනෙක් ගෙ සොඳුරු හමුවක් තිබුනා..... හරියම කියනවා නම් සෙට් වීමේ සෙට් එකේ කශ්ටියගේ...  අපේ නමත් ඉතිං නෙට් එකේ සෙට් වෙන කට්ටියමනේ... බොන්න ගියාම පොලොවෙ ඇද වෙනකම්ම බොන කන්න ගියාම අන්තිමට කැලේ තියෙන ගස් වල කොළත් කන එවුන් ටිකක් තමයි මේකේ ඉන්නේ...හැබැයි මුන් ටික නියම සිරා පොරවල් ටිකක්... මේ මමත් ඇතුළුව ඔන්න...( කාඩ් හෙම ඕනෙ නැ. මාත් සිරා පොරක් තමයි ඔන්න..)
   මුලින්ම අදහස ගෙනාවේ නම් මම. කොහෙද මුන්ව බලෙන් හරි කොහේ හරි ඇදන් යන්න ඉන්නේ මම වගේ මැරයෙක් විතරනේ...ඉතින් ඔන්න හා පුරා කියලා ලිශාන් පියරු බෝයි බැනුම් අහගෙනම වැඩේට බැස්සා. සුදාරක බෝයි එන්නම ඕනෙ කියලා හිටියත් එයා නම් ආවේ නැ.. ඒ වෙනුවෙන් බලවත් විරෝධය.ඒ වගේම අපේ මලී ළමයා ඉතිං බිසි නොවැ මේ දවස්වල. අනික ඉතිං එයා ආවා නම් මගේ කණ පලා ගන්න බැනුම් අහන්න වෙන නිසා නොආව එකත් හොඳයි.. ( නරියා අන්තිමට කීවේ මිදි තිත්තයි කියලාලුනේ..) ඒත් කලින් දවසේ හවස ඉඳන්ම මම එක්ක දවල් කැමේ ඉඳන් පසුවදා එලිවෙන ජාමේ දෙක හමාර වෙනකම්ම අපේ සෙට් වීමෙ කට්ටියට ෆුල් පික්නික් ෆන් එකක් ටදෙන්න ට්‍රයි කලා මේ කෙල්ල. මෙන්න මගේ ස්තුතිය අපේ ඇබ්නෝමල් මලියාට....
   ඔන්න මුලින්ම අපි එනකම්ම විශ්වාසනොකරපු අනිවා ඩෙෆා අන්ජා ආවානේ තලවතුගොඩට... (මචන් උඹ නම් මාරයි බන්... ) අපිත් මම ලසියා, මරේ,අසන්ග හා මලිත් ඔන්න වැන් එකට නැග්ගා.මුලින්ම නිරූපා තමයි පන්නිපිටියෙන් සෙට් උනේ... ඒත් එක්කම අපේ චමිලයා රචියා දෙන්නත් කොට්ටවෙන් සෙට් උනා... අන්තිමට සංජි හෝමාගමින් සෙට් උනා. දැන් ඔන්න අපි යනවා හැටට හැටේ... කියන්න අමතක උනානේ අපිට සැන්ඩි ( වචනේ තේරුම නම් දන්නේ නැ) ගන්න එහෙමෙහේ නතර කලා. එක පාරක් සිගා පැකට් එකක් ගන්න අපි ගියේ එළවළු කඩේකට.හිතා ගන්න පුළුවන් නේ කට්ටිය බොන්නම ඕනෙද කියලා...

     කොහොමහරි අපි අර බඩ මහත කළු සුදු දත් තියෙන ගස් ගෙම්බා ලිශාන් ගේ ගෙදරට බොහෝම අමාරුවෙන් ගැටුවා. බඩ ගින්නේ කලාන්තේ හැදෙන්න ඔන්න මෙන්න කියලා වගේ තමයි එහෙට ගියේ... මම ඉතිං මඥ්ඥොක්කා කන්න ලැස්ති උනේ කලින් දවසේ මයි...අපි කට්ටියම මදි නොකියන්න එහෙදි කාලා දැම්මා. හොඳ වෙලාවට අපි ලිශාන් කොල්ලගේ ගෙදර අයව නම් කැවේ නැ. ඒත් ඌව නම් භාගෙට කැවා.
   අපි ඉතින් ඇල්ලක් හොයාගෙන පීර පීර ගියා... මම නම් බැන බැන උන්නේ හිතින් අන්තිමට මුන් සෙට් කරගන්න තැන මම වගේ වතුරේ ජීවත් විය යුතු සතෙකුට සෙට් වෙන එකක් නැ කියලා... අනේ මුං ටික මම ගැනම ගොඩාක් හිතලා නාන්න පොට් එකක් හොයා ගත්තා.... ආයේ මොන කතාද ඉබ්බා දියෙ දැම්මාම...

  මෙන්න උඹලාට මගේ හදේ ඉහලම තැනින් ලැබෙන ස්තුතිය.
     
      මම නම් ඉතිං ඇතිවෙන්නම නා ගත්තා... වෙන එකක් තියා වෙනදා බීච් පදින්චි වෙලා ගහිටපු මට දැන් බීච් එක දිහා බලන්නවත් හිතුනේ නැ දවසක දෙකක ඉඳලා...

    සෙට් වීමෙ ඉතුරු ටික පින්තූර කතා හරහා ඔයාලට මූණු පොතෙන් බලා ගන්න පුළුවන් ලිශාන් , අන්ජා හා රචියාගේ ප්‍රොෆයිල් වලින්...


  

      

තිත්ත නොදී පැණි රසම දුන් "කාසා"ය

7.04.2010

"ඔන්න මල්ලී ලොජින් හරි"

ඔය ටික ඔය විදිහට කන වැටුනේ විහාරමහාදේවියේ දි මටයි මැරියන්ටයි රංගි අක්කත් මලී අක්කත් හදිස්සියේ මුනගැහිල්ලත් එක්කම.කතාව එතනින් හමාර නොවන්නේ රංගි අක්කා බලෙන්ම වගේ කවන්න හැදූ (ටොයින්...) බත් එකක් එක්ක.සුදු කොලේ අරිද්දිම නහය කඩාගෙන ගිය සුවඳට පරිප්පුත්, බීට් රූට්, වම්බටු, මස්, මිරිස් පපඩම් එක්ක දිව්‍ය රහක් දීපු බත් එක ගැන අහන්න ඔලුව උස්සද්දිම;

"අපි ලොජින් දෙන කට්ටියගෙම රෙස්ටොරන්ට් එකෙන්ම තමයි මල්ලී.තියෙන්නේ රාගම."

අක්කා දීපු කාඩ් එක හිස් පර්ස් එකට ඔබාගත්තේ පස්සේ දවසක කමු බොමු එකට මේක ගැන කොටනවමයි කියලා හිතාගෙන.එතකොට සෙ.වෙ.පි. බ්ලොග අරඹලා නොතිබුන නිසා.


*****************************************************************


දවසම අපේ සෙට් එක ගත යුතු උපරිම ෆන් එක අරගෙන යා යුතු තැනට සෙට් උනේ දවල් තිස්සේ සින්දු කියලා, නාලා කාලා බීලා පොඩ්ඩක් ගිමන් ඇරගන්න හිතාගෙන.තිස්සමහාරාමය පහු කරද්දි මට ඉබේටම වගේ හිතුනේ කොහු මෙට්ට, ෆ්ලශ් වෙන්නැති කොමඩ්, හත් පාරක් කරකපුවමත් වතුර එන්නැති ෂවර්,නමයෙන් පස්සේ සින්දු කියන්න බැරි, බොන්න බැරි, ප්ලග් පොයින්ට් එකක් නැති, වැහෙන්නැති ටොයිලට් දොරවල්,ගඳ ගහන ටොයිලට් තිබ්බොත් විනාසයි කියලා.මොකද ඔය විදිය ඒවනේ ලංකාවේ නවාතැන් වල බහුලවම තියෙන පහසුකම්.අනික කතරගම කියන්නේ විදේශීය ට වඩා දේශීය සංචාරකයෝ ගොඩක් වැඩි පැත්තක් නේ.ඒත් කතරගමින් සිතුල්පව්ව පාරේ ටික දුරක් යනකොට මද අඳුර මැද්දේලස්සන කලාත්මක විදියට දුඹුරු පාට ලයිට් එකක් දාලා වාත්තු කරපු අඹ ලීයක "Casa Village" කියලා කඩ්ඩෙන් කොටලා තිබ්බම අර දුර්මත ඔක්කොම ප්‍රාධූර්බූත උනේ පිට ඔපයෙන්ම අපිට ඇතුල ගැනත් දනවපු නිසා.




වී බිස්සවල් එක්ක ගමේ ගොඩේ තියෙන ඔක්කොම ගැජට් පහු කරගෙන ගියාම පට්ටම ලොකු පොට් එහෙක නැචුරල් ඒසී දෙන එළිමහන් කාමර, ඇටෑච් බාත් රූම්, බොන්නනං බොන්න, බාබකියු, කුස්සියකුත් එක්ක වෙනමම කෑම කාමරයක්, හේනේ පැලේ විදිහට නිදාගන්න ඕනනං ඒ ටයිප් එකට, ගෙදර වගේ නිදියන්න ඕනනං ඒ ටයිප් එකට ඕන එකක් දැක්කම නිකන්ම හිතුනේ මුලු ලොජ් එකටම රුපියල් විසි දාහක් තිස් දාහක් වත් යන්න ඇති කියලා.ඒත් අපිට ඕන කරන කෑම උයලත් දීලා සම්පූර්ණ වියදම උනේ රුපියල් නමදාහක් නිසා මේක ලංකාවමද කියලත් හිතුන්නැතුව නෙමෙයි.උයලා පිහලා දෙන්න වගේම අනිත් ඕනම උදව්වක් කරන්න එතන හිටපු අන්කලුයි ආන්ටියි ලෑස්ති පිට හිටපු එකත් රුපියල් නමදාහේ අගය තවත් වැඩි කලා. රෑට නූඩ්ල්සුයි චිකන් කරියකුයි නියමම රසට හදලා දුන්නා වගේම අපි ආපහු එන දවසේ අපිට කිරිබතකුයි නියමම සැරට සහ රසට ලුණු මිරිසකුයි හදලා දුන්නේ "ආපහු දවසකත් පලයන්" කියලා හිත අපිට බලකරන
තැනට පත්කරමින්.





මේ ලිපියේ මූලිකම අරමුණ උනේ අපේ සෙටාර් එකේ ආතල් ගැන ලිවීම නොවන නිසා වගේම ඒක ගැන කලින් දවසක් හරේෂ් මස්සිනා දිගු විස්තරයක් දීලා තියෙන නිසා ලිපිය මෙතනින් නවත්තන්නං.ඒත් මූලිකම මතක් කිරීම වෙන්නේ සාම්ප්‍රදායික කිරි වෙහෙර වන්දනාව, කතරගම දෙවිඳුන් යැදීම, සෙල්ල කතරගම වත් පිළිවෙත් වලට අමතරව දැන් කතරගම යන්නට තවත් එක් තරුවක් ඔබේ ලිස්ට් එකෙන් වෙන්විය යුතු බවයි.මන්ද විනෝදය සතුට සහ නිදහස සියල්ල "කාසා විලේජ්" හී එක්තැන්ව ඇති නිසා.



යනවානම් මෙන්න විස්තරේ
කාසා විලේජ්,
සිතුල්පව්ව පාර,
කතරගම.
දුරකථනය - 0475682863
කතා කරලා ඔස්කා විජේතුංගව අහන්න
නැත්නම් රංජිත් අයියා..

මගේ පළවෙනිම සටහන සෙට් වෙනු පිණිස

7.02.2010

ලියන්න නම් හිතාගෙන හිටි දවස් ගොඩාක් තිබුනා.
 ඒත් අර කලින් මගේ බ්ලොග් සටහනේ කිව්වා වගේ කම්මැලිකමත් එක්ක බොහෝම හේතු තියෙනවානේ නොලියා ඉන්නත්.


 සෙට් වීම පිණිස බිහි වෙන්නේ අහම්බෙන්. ඒක හරිම සුන්දර මතකයන් ගොඩක එකතුවක්... මේ වෙද්දි මගේ කාමරේ මගේම මේසෙ උඩ තියෙන අපේ සෙට් වීමෙ පින්තූරෙත් අර රංගිගේ ක්ලබ් එකේ බෝතලයෙනුත් එහාට යන්න මට තවම හිතිලාම නෑ වගේ. හරියට ඒ පොටෝ එක සැබෑලෝකයේ ජීවත් වෙනවා වගේ. 
    
     මෙහෙම නිකම් කිව්වම ඔයාල හිතනවද දන්නේ නෑ අපෝ එයා අපි නැතුව හැඟීම්බර වෙලා කියල. (හිකිස්.) එහෙම නෑ ඔන්න. මම තාමත් අර මැර පාට් එකෙන් ඉන්න හදන්නේ. කොහෙද මේ අපි අතර තියෙන දුර මට ඒකට හරියටම ඉඩ දෙන්නේ නෑ වගේ.( ඊටත් වඩා දුක මේ මම නැති උනාම මේ ඔක්කොමලා මුහුදේ නාන එක. ඔක්කොම ඉවසුවා කියමු. මම ඉන්නකම් වැහැපු වැස්ස පායලා මේ මුහුද මට දීපු වදය ඉවර කරහම මම අහන්නේ ඒක සාධාරණ වෙනවද? ) 
         කාලයක් තිස්සේ මට ලංකාවේ අය ගැන බොහොම දුර්වල කියවීමක් තිබ්බේ. ඒකට හේතුව වෙන්නේ මම අවුරුදු ගණනාවක් තිස්සේ පිටරටක ජීවත් වීමම නෙමෙයි. මවා ගත්තු මිනිස්කම්, කරදරයකදු දුකකදි නැති මිනිස්කම් වගේ දේවලදි මට ඒ අයව එපා වෙලා තිබුනේ. ලංකාවට ආවා උනත් මට ඒ දේවල් වල වෙනසක් දකින්න පුළුවන් කමක් තිබ්බේ නෑ හැමදාම උනේ සිත අවුල් කරන දේවල්ම මිසක්. ඒත් 2003 දි වගේ මට හොඳයි කියන්න පුළුවන් සිංහල අය කිහිපදෙනෙක්ව හමුවෙනවා. ඒ අයගෙන් මේ වෙද්දි මාත් එක්ක ඉන්නේ කීප දෙනෙක් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඒ අයගෙන් මම අනුගමණය කරපු එකම එක කෙනෙක් ඉන්නවා. එයා අද වෙද්දි අපි යන පාරකවත් නෑ කියලා දැනුනත් මම අදටත් එයාගේ ගරු කරන දේවල් ගොඩාක් තියෙනවා. ඒ තමයි මගේ ජීවිතේට බලෙන්ම ඇවිත් මාව මේ අද ඉන්න තැනට ගෙනත් අතෑරපු එක. එයා නොහිටියා නම් කවමදාවත් මම ලංකාවේ සමාජයට අනුගත වෙන්නේ නෑ. 
      සිංහල බ්ලොග් ලිවීම හරහා මම අඳුණගනිපු අය හැමෝම කලින් ම මම කියවලා තිබුනා. අර ගල් වලින් තොර ජීවිතයක් ගැන නොලියන අපේ මරේ වගේම, උපරිම තරමින් රැඩිකල් කියලා අපිට පෙන්වන්න හදන මගේ අහිංසක මස්සිනාත්, අර ඌට අනුව ඌ පොරක් කියලා හිතාගෙන ඉන්න එකෙකුත්, අර සමාජයේ කාටවත් නොපෙනෙන දේවල් විතරක් පෙනෙන පිටස්තරයෙක්ම වෙන එකෙකුත්, කන්න දීලා පිරිමහන්න බැරි (ඒ විතරක් නම් හිත හදා ගනන් පුළුවන් කියමුකෝ) පුංචි අලි පැටවෙකුත්, අර පාර මාරු වෙච්ච දත් වැඩිපුර තියෙන චූටි මහත්තයෙකුත්, අර අපිට නිකම් නොදරු පාට් දාන නොදරුවෙක් කියලා කියන්නවත් බැරි පොරකුත් හරහා අපේ පොඩි මැරංගී එක්ක තමයි මම හිතන්නේ සෙට් වීම එලියට එන්නේ...(ඕක නිකම් එහෙම ලේසියෙන් කියලා දාන්න පුළුවන්කමක් නෑ.)  
    මේ අය මුලින්ම හමුවෙන්නේ නම් අපේ ගෙදරදි වෙන්න ඕනේ. ඒක අති විශේෂ දවසක් විදියට අපි ඉතිහාසගත කරන්න ඕනේ. ඇයි කාටද ලේසියෙන් කියන්න පුළුවන් යකෝ අපිට මරණේ හමු උනා කියලා. මම එක දවසක් කෝල් එකක ඉන්නකොට එක පාරටම  කිය උනා මේ මරණේ අපි ආයේ කවදාද හමු වෙන්නේ කියලා. එතන හිටපු කොල්ලො කෙල්ලො ටික මම දිහා නිකම් අමුතු සතෙක් දිහා වගේ බලාගෙන හිටියා මම දැක්කා. (මම ඉතින් සුද්දි වගේ ඒක නොපෙන්වා හිටියාට මට උන් හිතපු එක ගැන හිතලා මේ දැනුත් හිනා.) පවු නේද ඒ ළමයි ටික. උන් හිතන්න ඇති මේ නම් අමු පිස්සියක් කියලා. ( මරේ මේ නම මාරු කර ගනින් අපිට ප්‍රසිද්ධියේ උඹේ නම කියන්නවත් බෑ.)
මම හිතන්නේ මේ පොඩි කොල්ලො කෙල්ලො ටික මට හිතාගන්න බැරි තරම් ආදරයක් මට දීලා ඒ අස්සේ හැමදාටම මතක හිටින සිහිවටන කිහිපයක්මත් මට දුන්නා. උන් නිකම් හිතන් ඉන්නේ මම මැරයෙක් වගේ කියලානේ. ඒ උනාට උන් තාම දන්නේ නෑ ලෝකෙ ඉන්න අන්තිම චූටිම චූටි සතාටත් මම තාම බයයි කියල.  
   
     මේ සෙට් වීමට විවිධ අය එකතු වෙනවා. සමහර අය නිකම් හොරෙන් බිලී බාගත්තා වගේ කතාත් අහන්න ලැබුනා. ඒත් අපිට එහෙම කාගෙවත් අකැමැත්ත මත මෙහෙට කිසිම කෙනෙක් අවශ්‍ය නෑ. අපි මේක හදාගත්තේ සෙට් වීමට මිසක් කොහෙවත් කාටවත් පහර ගහන්නවත් පොඩි එවුන් හරහා ලෝකෙ පෙරලන්නවත් නෙමෙයි. ලෝකෙ පෙරලන්න නොවුනත් රට පෙරලන්න හෙට දවසේ පුළුවන් කියල මම හිතන පොඩි එකෙක්ව නම් මම මේකට දාගත්තා. ඒත් ඌත් මෙතන ඉන්නේ බොහොම කැමැත්තෙන් කියලා මම දන්නවා. ඒක හින්දා අර ලොකු මිනිසුන්ගේ සංගම් වගේ ලොකු දේවල් අපේ හීන වල නෑ. මේ ඉන්නෙ සාමාන්‍ය මනුස්සකම අගයකරන මිනිස්සු ටිකක් ඒ අය එකම පවුලක් වෙලා විතරයි. අපි ලෝකෙට අපි ගැන පොර ටෝක්ස් දෙන්නේ නෑ. අපි කනවා බොනවා විනෝද වෙනවා අනෙකාගේ දුකේදි පිහිටට ඉන්නවා. අඩුම ගානෙ පිහිටක් නැතත් උගේ ළඟට වෙලා ඉන්නවා මෙන්න මේ අය තමයි සෙට් වීමෙ ඉන්නේ.ඒක කේන්ද්‍රගත වෙන්නේ පිරිසිදු අරමුණකින්. ඒ අරමුණ තියෙන තාක් අපි එකට ඉඳියි. එච්චරයි.රට හදන්න අදරේ බෝ කරන්න වගේ ලොකු ටාගට් අපිට නෑ. කොටින්ම අපිට මොන ඉටිගෙඩියක් අනිත් උන් කරගත්තත් කමක් නෑ. ඒක අපේ වැඩක් නෙමෙයි.
  මම හිතන්නේ මගේ පලවෙනි සටහනින්ම මම මැරයෙක් වෙලා ඉවරයි. ඒත් මේ ලියන්නේ එහෙම දේවල් හෙට දවසට ලියන්න බලාපොරොත්තුවක් නැති නිසා. සෙට් වීමෙ තැන්, සෙට් වෙන තැන්, සෙට් උනු හැටි සෙට් වෙන අයට ලියන්න ඉඩ තියලා මම මේ සටහන ඉවර කරනවා.   
 ( කෝ මේ අපේ රචකයෝ... මට නම් තවම මේකට කිසිම සටහනක් පෙනුනේ නැති අය ඉන්නවා.)